Hoofdmenu:
Buiten regent het en het is koud. Kinderen voetballen op het veld en juichen alsof ze Ronaldo of Messi zijn. Binnen gaat de kachel weer een halve graad hoger. ‘Hoe kunnen die kinderen toch buiten spelen alsof het zomer is’, vraag ik mij in stilte huiverend af. Dat jonge grut kan veel beter naar binnen gaan. Lekker voor de kachel hangen, desnoods met hun Playstations, desnoods alleen.
Dat laatste slaat natuurlijk nergens op, want het is voor onze jeugd goed om samen buiten te sporten, te bewegen. Maar nu wij zelf een dagje ouder worden denken wij vaak dat wij beter weten voor onze jeugd wat goed voor hen is. Jarenlang hebben wij als kinderen ons mogen verheugen op de komst van Sinterklaas en zijn zwarte pieten, zongen we de leukste liedjes, maar nu praten wij volwassenen ineens over discriminatie en over de zwarte geschiedenis van de knechten.
Wat hebben wij vroeger genoten van het vuurwerk. Al dagen voor de jaarwisseling liep je op straat te knallen. Het was lachen wanneer mensen opschrikten van een onverwachte knal. Die overigens op veilige afstand van hen ontstond. Hele vuurwerkgevechten hielden we met honderden babypijltjes in de parka verstopt. We hielden onze adem in en onze gezichten in een plooi wanneer de politieagent met zijn ernstige gezicht door de straat fietste. En opschrok wanneer er plotseling toch een rotje achter zijn fiets knalde.
Mooie jaren die straks allemaal voorbij zijn, want de stemming wordt gemaakt in ons land om het vuurwerk te beperken. Over een paar jaar mogen we nog naar vooraf bepaalde plaatsen om te kijken hoe een ander het vuurwerk afsteekt. Rookvrije ruimten hebben we al, straks ook nog vuurwerkvrije zones. Allemaal regels die bedacht zijn door mensen die ooit eens jong geweest zijn, maar nu kijken naar de spelende kinderen buiten en de kachel nog maar weer eens wat hoger zetten in plaats van het kind in ons weer vrij te laten.